31 Temmuz 2009

II.BÖLÜM

II. BÖLÜM

Faşist hareket sadece MHP olarak görülüyordu. Sivil faşistlerin güçleri abartılarak,devletin faşist biçimi göz ardı ediliyordu.
12 mart faşizmin amacı, devrimci hareketleri “ ezmenin ” yanı sıra,ordu içindeki 27 mayısının devamı olan “sol” kesimleri,özellikle sosyalist genç subayları tasfiye etmekti.
9 Mart “sol cunta hareketinin” başarısızlıkla sonuçlanması,”sol kesimin temsilcisi” olarak lanse edilen Faruk Güllerin ve Muhsin Batur’un,faşist generaller ile anlaşmaları,Faşist generallerin Ordu’ya tam egemen olmalarının kapısını araladı.
Nitekim, Faik Türün isimli faşist generalin eline büyük bir fırsat geçti. Ne kadar, sosyal-demokrat,”solcu” sosyalist subay varsa hepinin tasfiye etti ve faşistlerin orduya tam egemen olmasını sağladı.
Sadece orduya değil devlete egemen olan bu faşistlerin diktatörlükleri “faşizm” olarak görülmüyor, onu yerine bu devlet biçimi “faşizmi tehlikesine” karşı “demokrasi” adına savunulması isteniliyor.
Kaldı ki, dünya sosyalist işçi sınıfı hareketinin en temel yanlışlığı,faşizmi kapitalizmden soyutlayarak,burjuva demokrasini savunmasıydı.Faşizmin tekelci kapitalizmin bir devlet biçim olduğunun gösteren Lenin’in görüşleri yokmuşçasına hareket edilerek,faşizmi tekelci burjuvazinin bir kesiminin en saldırgan ve gerici iktidar biçim olarak lanse edilmesi,burjuva demokrasini ve kapitalizmi savunan revizyonist partilerin eline önemli bir silah verdi. Faşizme karşı mücadele sosyalizm amacıdan koparıldı.Böylece,faşizme karşı mücadelede revizyonist görüşlerin etkinlik kurmasının ortamı hazırlandı.
Oysa, O dönemde gerek dünya da ,gerekse özellikle Türkiye’deki kapitalizmin hangi çıkmazla karşı,karşıya olduğu incelenseydi,her şey daha kolayca anlaşılacaktı.
Böyle bir yolu izlememelerini nedeni 1971 hareketinin öne sürdüğü görüşlerin reddiydi.
Sadece 1971 hareketinin işçi,emekçi ve gençlik tarafından bağırlarına basılan önderlerine sözde sahip çıkmak,ama onların görüşlerini ret ederek reformist yolu takip etmek,kapitalist dünyadaki gelişmeleri takip etmeyi de gereksiz kılıyordu!.(8)
Burjuvazi, 2.emperyalist savaş sonrası gelişen kapitalizmin “şahsalı” dönemini geride bırakıp,1966’larda yeniden kapitalizmin ekonomik kriz ile baş başa kalmıştı.Özellikle Avrupa’da,Latin Amerika’da kapitalizmin kriz ile birlikte uyanan ve mücadeleye giren işçiler emekçiler ve gençlik dünya burjuvazisini köşeye sıkıştırıyordu.
Kapitalist krizin nedeni “Pazar darlığında“ arayan burjuvazi, devletin ekonomiye müdahalesinin serbest rekabetin önünü kestiğini ve Pazar darlığına yol açtığının öne süren Milton Friedman’in görüşlerini, “kurtuluş reçetesi ” olarak ele aldı.
”Serbest rekabetle” amaçlana ,mali sermayenin( finans kapitalin) rant elde etmesi için tüm kapılarının ardına kadar açılmasıydı.
Tabii ki her zaman olduğu gibi,emperyalist-kapitalist sistemin kuyruğuna yamana “gelişmekte olan kapitalist ülkeler” de kapitalizmin ekonomik krizi en üst düzeyde kendini göstermişti.
Türkiye , emperyalist-kapitalist sistemin kuyruğuna yamanan ülkelerin önde gelenlerindendir. 2. emperyalist savaş sonrası,sosyalist sisteme ( sonradan da Sovyet bloğuna) karşı emperyalist-kapitalist sistemin bekçilik görevini üslenmesi, onun emperyalistlerin bağışlarıyla ve ucuz kredileriyle yaşamını sürdürmesini sağlamıştı.
Sovyetlerin kapitalizme geriye dönüşü ve kapitalizmin yeniden ekonomik krize girmesi,Türkiye’yi tam anlamıyla çıkmazın içine soktu; çünkü para muslukları kesilmişti. Ne eskiden olduğu gibi düşük faizli borç bulabiliyorlardı, nede ”cömert bağışlar” geliyordu.
Türkiye’de kapitalist ekonominin krizi her gecen gün daha derinleşiyordu.1974 Demirel’in MÇ hükümeti, “devlet 70 sentte muhtaçtır” lafları la iflas ettiklerini açıklamakta çekinmeyecek duruma gelmişti.
Krizden kurtulmak için emperyalist-kapitalist ülkelerin kapılarını aşındırmakta yorgun düşen Türkiye hükümeti, Sovyetlerden dahi “medet umar” hale gelmişti.
Dinçiler ise, ekonomik krizden kurtuluşu, şeriatçı petrol zengini Arap ülkelerinde arıyorlardı.
Ama Türk devletinin ve burjuvazisinin borç para için çaldığı her kapı yüzlerine kapanıyordu.Çünkü Uluslararası mali sermaye ekonomik krizden daha fazla rant elde etmeden iflasta kurtulamayacaklarını görüyorlardı.
Bunun içinde borçlarını dahi ödemeyen “gelişmekte olan ülkelere”,çok yüksek faizli borçlar karşılığında, mevcut borçların erteleneceğini, ve yeni krediler açıla bilineceğini vaat ediyorlardı. Alınacak olan borçların yüksek faizlerinin ödenmesi, ancak işçi ve emekçileri korkunç bir sömürü çarkı içine almak gerçekleştirile bilinirdi.
Ama ne var ki,1971 hareketini de etkisiyle de uyana,artan sömürüye karşı mücadeleye girişen işçi ve emekçiler, devrimci hareketlerinin yardım ve önderlikleriyle her gecen gün direnişlerini daha da üst boyutlara çıkararak, sömürünün yoğunlaştırılmasına karşı çıkıyorlardı.
Demirel, bu “çıkmazdan kurtulmak” için “MÇ” hükümetleri ile “anti-komünist cephe” kurdu ve sivil faşistleri silahlandırarak, direne işçilerin,emekçilerin ve devrimcilerin üstüne saldırttı.
Sivil faşist çetelerin saldırıları, işçileri,emekçileri ve devrimcileri sindirmeleri bir yana, tam tersine işçilerin , emekçilerin ve gençliğin mücadelesinin daha da kitleselleştirmesini sağlamakta başka bir işe yaramadı.
1977 seçimlerinde, Demirel’in “anti-komünist” cephesinin “ülkeyi bölüp,kamplaştırdı” görüşleri ve “sol” söylevlerle harekete geçen Ecevit %42 oy alarak hükümeti kurdu. Reformist politikalarıyla, işçileri,emekçileri ikna edip, ulusalar arası mali sermayeden borç para alma umuduyla emperyalist devletlerin ve İMF’in kapısına dayana Ecevit eli boş döndü.
Ecevit,Uluslararası mali sermayenin borç için öne sürdüğü koşulların çok ağır olması karşısında reformist söylevleri ile uyuttuğu işçi ve emekçilerin karşısına çıkmaya cesaret edemedi.
Ve Böylece CHP hükümeti döneminde,de ekonomik kriz daha da derinleşti.Diğer yanda ,da reformist Ecevit hükümetinin iflasının açığa çıkması, 1977’ler den itibaren “tırmanan faşizm ve 3 dünya” reformist görüşlere karşı çıkan 1971 hareketinin takipçilerini (doğru siyasi taktikler sonucu) önemli siyasi güç olmalarını sağlıyordu.(9)
Ecevit’in iş başına gelmesi ile birlikte burjuvazi, generallerin iktidarı ele almasından başka çıkış yolun kalmadığını tespit ederek,askeri darbenin hazırlığına girişti.Sivil faşist çeteler artık ordu tarafından yönlendirilerek,darbeye ortam hazırlamaları için seferber edildi.
1977 yılda bu gelişmelerin olacağını belirledik.Bunun için de “genel grev” çağrısını gündeme getirerek, darbeye karşı işçi ve emekçilerin ayaklanmasını ve silahlanmasını amaçlayan bir bakış açısını egemen kılmak için yolla çıktık. Çünkü burjuvazi,faşist saldırıları gerçekleştirmeden,işçileri, emekçileri sindirmeden,uluslararası mali sermayenin yüksek faizli borçlarının ağır koşullarını yerin getirmeden ,ekonomiyi krizden çıkamayacağını görüyordu. Bunun için küçüğüyle,büyüğüyle burjuvazi askeri darbenin peşine düşmüşlerdi.Türkiye’nin en büyük Holdingleri,askeri darbe tezgahının içinde yer almıştı. (10)
Burjuvazinin ekonomik ve siyasi saldırılarına,emekçilerin devrimci kitlesel saldırıyla cevap vermesinin dışında başka çıkış yollu yoktu.
Uluslar arası burjuvaziyle birlikte,Türkiye burjuvazisi, işçi ,emekçi ve gençlik kitlelerinin önüne ya teslimiyet veya savaş ikilemini koymuştu ve1976-77 den itibaren bu dayatma ile işe başlandı.
Ecevit’e hükümet kurdurarak, onun çıkmazını gösterip,askeri darbeden başka çıkış yolunun olmadığını kanıtlamak istiyorlardı. Ve bunu başardılar.
Peki darbe “kaderimiydi”,önlenemezimiydi? Veya Türkiye devrimci hareketi askeri faşist darbe karşısın da bu ölçüde darbe yemesi kaçınılmazımıydı.? Kesinlikle hayır;eğer başından itibaren Türkiye’nin devlet yapısına ve ordusunun niteliğine göre ideolojik,siyasi ve örgütsel Marksist- Leninist bir çizgi izlenseydi, Generaller ne darbeye teşebbüs edebilirlerdi, nede darbeleri bu ölçüde başarılı olabilirdi.
İlk önce revizyonist TKP ‘nin işçiler üzerindeki burjuva uzlaşıcısı siyasi ve ideolojik etkisi tasfiye edilmeliydi.TKP, işçi sınıfını devlete ve orduya karşı seferber edilmesinin önündeki en büyük engellerinden biriydi.Sıkı yönetim kumandalarıyla anlaşarak,yasal grevleri gündeme getirip,işçilerin faşizmin genel saldırı tehlikesini görmemesini sağladılar.
Durmadan işçilerin genel greve hazır olmadığını ileri sürüp durdular.
Oysa o dönemde,Adanalı işçiler “HK” ve dev-yolun çağrısıyla iki kere “yasa-dışı” bölgesel greve gitmişti.İzmir’de Tariş ve Gültepe eylemleri burjuvaziyi tedirgin etmişti.1979 ara seçimlerin de izlenen “seçime boykot” taktiği başarıyla sonuçlanmış ve Türkiye’de ilk kez seçime katılma,o gün kadar görülmemiş oranda düşük çıkmıştı.
Tüm bunlara rağmen,işçi sınıfının mücadele örgütü DİSK’e egemen olan TKP işçilerin genel greve hazır olmadığını ileri sürerek ve sıkı yönetim kumandalarıyla anlaşıp,yasal grevler ile işçileri uyuttu ve sınıfın mücadelesinin devrimcileşmesinin önünü kesti.
TKP’nin tepeden inme tarzda DİSK’e egemen olması, onun işçilerin mücadeleci kitlesel örgütü olma özelliğinin kayıp olmasına neden oldu.1970 öncesi işçiler, devletin örgütlediği sarı-sendika Türk-iş’ten ,DİSK geçmek için fabrikaları işgal edip, polislerle,ordu birlikleriyle çatışarak, patronları DİSK’i tanımaya zorluyordu. İşçilerin DİSK’e geçmek için yürüttükleri mücadele,Türk-iş’i dağılmaya sürüklemiş ve DİSK’in büyüyüp, gelişmesinin önü alınamamıştı.
Demirel hükümeti, bu gelişmeyi önlemek için 15,16 haziran hareketinin patlak vermesine neden olan yasayı çıkarmıştı.
TKP, DİSK’in yönetimin ele geçirir geçirmez, işçilerin mücadelesiyle DİSK geçme hareketine son verip,Türk-iş bağlı sendikaların DİSK’e katılmasının yollunu açtı. Ve böylece, mücadeleyle işçilerin birleşmesinin yerini, bürokrat sendika yönetimlerinin birleşmesi aldı.
TKP’ye karşı oldukların ileri süren ama Sovyetlerin emperyalist bir ülke olduğunun kabul etmeyen, (hata onu sosyalist gören ) 1971 hareketinin takipçisi olduklarını iddia eden gruplar,”işçi sınıfına egemen olma” adına sendika bürokrat yönetimlerinde yer kapmaktan öte bir amaç taşımadıkları gibi, ordunun genel saldırısına karşı kitleleri ayaklandırmanın ilk adımı olan genel-grev taktiğini desteklemeleri bir yana,açıkça karşı çıkmaktan geri durmadılar.
Faşist generallerin darbe hazırlıklarını ayan beyan açığa çıktığı dönemde bile ( ne yazık ki) TKP’nin ve diğer “sol” grupların, faşizmin genel saldırı tehlikesi karşı duyarsız tutumları değişmedi.
Generaller ile sıkı,fıkı ilişkiler için de olan TKP ve onunla birlikte yürüyen “sol” gruplar darbe olacağını önceden haber alarak, özellikle DİSK’li işçileri yüz üstü bırakıp ,12 eylül’e 1 veya 2 hafta kala Türkiye’den kaçtılar.
Faşizm karşısında Leninist örgütlülükten yoksunluk
Her şeyden önce “ideolojik ve siyasi çizginin ” doğruluğunu veya yanlışlığını ancak sosyal-pratik belirler.
Bunun için,İşçi sınıfının sosyalist devrimini amaçlayan bir Marksist örgütü başlangıçtan itibaren amacına uygun olarak örgütlenmek zorunluydu. İşçi sınıfının burjuvazinin iktidarına karşı mücadelesine siyasi,ideolojik ve örgütsel olarak kumanda edebilecek sosyalist parti, gerek işçi sınıfını ve gerekse kendisini,burjuvaziyle kıran ,kırana mücadeleye göre ve burjuvazinin her türlü saldırısını göğüsleyecek şekillinde örgütlenmesi gerekliydi.
Oysa, yukarda kısaca değindiğim “yeniden toparlama “adına siyasi ve örgütsel faaliyete girişenler, 1971 hareketinin devrimci yolunun inkar ederek işe başlamışlardı.
Faşizme karşı “demokrasiyi”,emperyalizme karşı “bağımsızlığı” savunmayı esas alan bir siyasi ve ideolojik çizgi izledikleri için faşist diktatörlük koşullarında Leninist illegal örgütlüğün zorunluluğunu görmek istemediler ve illegal görünümlü, legal bürokratik örgütlülüğü esas aldılar.
“Tırmanan faşizm” (ya da “faşizme geçit yok”) ve 3 dünya görüşlerinin ışığında belirlene siyasi ve ideolojik bakış acına uygu sözde illegal örgütlülük oluşturulmuştu. Devrim amacıyla örgütlenme, “şimdi silahlı mücadele biçimi esas değildir” bahanesini arkasına gizlenerek gerekli görülmemişti.
Oysa Lenin, devrim için örgütlenmenin niteliğini esas olarak mücadele biçimlerinin tayin etmediğini,mücadele biçimleri sınıf mücadelesi için de ve kendiliğinden ortaya çıkmasına rağmen, işçi sınıfının ve partisinin devrim amacına göre örgütlenmesinin zorunluluğunu açık bir tarzda vurguluyordu.
Sosyalist devrim amacına tabi tarzda örgütlenmenin , aynı zaman da sınıf mücadelesi için de ortaya çıkacak olan her türlü koşulla göre hareket edebilecek yetenekte olması ise kaçınılmazdır.
Bunun için örgütlenmenin niteliğini ve biçimini esas olarak belirleyen;ideolojik ve siyasi çizgidir.
Türkiye’de faşist diktatörlük koşullarında ve de işçi sınıfı içinde Leninist bir komünist partisi inşa edilmeden burjuvaziye karşı herhangi başarının elde edilmesi düşünülemez.
Şu veya bu şekilde direk fabrikalarda (sendika yönetimlerinin dışında) komünist parti adıla örgütlülüğe girişilmemişse, işçi sınıfının demokratik ve sosyalist devrimde öncü ve temel gücü olması sağlanamaz.
Türkiye’de böyle bir komünist partisi , Lenin’in “ Bir yoldaşa mektup” kitabın da izah ettiği şekilde inşa edilmesi zorunluydu.
Ama ne var ki ,devrimi hedeflemeyen bir siyasi hareketin “bir yoldaşa mektup”ta gösterilen şekilde bir illegal parti örgütünü inşa etmesi onun için lükstür.
Kapitalist sistem içinde restorasyonu ve burjuva demokrasini savunmayı hedefleyen siyasi hareketlerin kendi siyasi amaçlarına uygun tarzda ki örgütlülüğü ile işçi sınıfının sosyalist devrim mücadelesine kumanda etmesine imkan varımıydı?!(11)
12 eylül faşizm karşında Türkiye devrimci hareketinin en önemli çıkmazı budu.
Lenin ile Martov arasın da ki görüş ayrılığının ve Rus sosyal demokrat partisinin Menşevik ve Bolşevik diye bölünmesinin ( ilk başlangıçta) esas nedeni, partinin sosyalist devrim amacına göre örgütlenip,örgütlenmeyeceği tartışmalarının belirlediği bilinmektedir.
Lenin’in ısrar la üzerin de durduğu, işçi sınıfı içinde örgütlenmiş ve inisiyatifli, Çarlığın gerici diktatörlüğüne karşı her koşullu altına mücadelesini yürüte bilecek ve aynı zamanda işçileri örgütleyip mücadeleye sokabilecek , onlara süreç içersinde önderlik edebilecek ve de sosyalist devrimi gerçekleştire bilecek bir örgütlülüktü.
Komünist partinin inşa süreci
Dünya işçi sınıfının ( ve de özellikle Çarlık Rusya’sındaki işçi sınıfının) tarihi, devrimci komünist partiler kurulmadan önce işçi sınıfı mücadelesi için de grupların oluşturduğunu,daha sonra ise bunların komünist (veya sosyal demokrat,sosyalist) adıyla partileştiklerini gösteriyor.
Çarlık Rusya’sında işçiler arasında ilk önce “emeğin kurtuluşu grupları” inşa edildiği ve bir müddet geçtikte sonra “emeği kurtuluşu gruplarının” bir araya gelmesiyle “Rus sosyal demokrat partisinin “ kurulduğu biliniyor.
Oysa Türkiye de tam tersine Mustafa Suphi’nin M-L yolunun terk ederek yeniden kurulan TKP başta olmak üzere, “sosyalist”,”komünist” veya başka isimlerle kurulan partilerin hiçbirisi ilk önce işçi sınıfı içinde,fabrikalarda işçi gruplarının birleşmesiyle kurulmadı.Başka bir değişle, şu veya bu şekil de işçilerin mücadelesine öndelik eder duruma gelen grupların birleşeni olarak parti inşa edilmedi.Aksine bir grup sosyalist aydın bir araya gelip, partileştiler ve sonrada sözde işçileri partiye kazanmak için yolla çıktılar.
TKP’nin 1950 öncesi (kısa dönemli tütün işçiler için de ki örgütlenmesini bir kenara bırakırsak,) bu yolda hiç birinin doğru dürüst bir başarı elde edemediğini kolayca iddia edebiliriz.(12)
Türkiye,100 seneyi geride bırakan kapitalist üretim ilişkilerinin ve işçi sınıfının varlığına rağmen, fabrikalar ve iş yerleri temelinde( dolayısıyla işçi sınıfı içinde) komünist partisinin inşa edilemediği nadir ülkelerden biridir.Bugün dahi kendine “sosyalist”,”komünist” parti ismini takanların önünde “işçi sınıf için de komünist partisini inşa etme “görevi” duruyor.
Hale “işçiler içinde komünist veya sosyalist parti” nasıl örgütlenir sorusunun tartışması devam edebiliyor.
1971 hareketi, kapitalizmin ekonomik krizlerle daha da artan işsizliğe,açlığa yoksulluğa karşı “bir avuç insanın “ ölümü göze alarak başkaldırısı, ve silahlı isyanı idi. Bu isyan kapitalizmin girdabına itilen yığınlarda büyük bir sempati yaratmıştı. Bu isyan,yıllarca süren anti-komünizmin ahtapot gibi kıskacına aldığı toplumun zincirlerini söküp atmasının, ,”özgürleşmeye “ doğru adım atmasının ortamını sağlıyordu.
Anti-komünizmi bayrak edinen devletin, burjuvazinin ve onun faşist generallerinin ölüm tehditlerin hiç sayan, “evet ben komünistim, ben yoksullardan, iliğine kadar sömürülen aç bırakılanlardan yanayım,onların kurtuluşu için silah sarıldım,savaşıyorum” diyerek faşist diktatörlüğe meydan okunması,anti-komünizm etkisiz hale getirip, ülkenin dört bir yanından sosyalizm, komünizm sempatizanlarının ortaya çıkmasına vesile olmuştu.
”Ben THKO’luyum, ben THKP/C’ liyim “diyenler, ülkenin 4 bir tarafın da “kendiliğinden” örgütlü “sosyalist” gruplar şekilde ortaya çıkmış ve bulundukları bölgeleri siyasi egemenlikleri altına almaya başlamışlardı.
1971 hareketinin “örgütleri” adına onlara gidenler, bu örgütlükleri ülke çapında hemen merkezleştiler. Bu merkezleştirme, sempatizan örgütlerin kumandanı biçimsel merkeziyetçi bürokrat ”komünist” partisini veya adına ”parti” isimi takmayan sol grupları ortaya çıkardı
Oysa ,İşçileri içinde dahi bu örgütlerin sempatizan grupları “kendiliğinden” oluşmuştu.Özellikle DİSK’e bağlı bazı sendikalar kapılarının bu örgütlere açmış ve bunları bağırlarına basmışlardı.
Bu ortamdan yararlanacak örgütlerin başında THKO geliyordun.Çünkü “Denizin sempatizanları” daha çoktu. Bunun için özellikle gençler “Denizin örgütünü” bağırlarına basmaktan geri durmuyordu.
Bu potansiyeli, Marksist-Leninist proletarya partisinin kurmasının zemin olarak kullanma,Marksizm’in işçi sınıfı hareket ile nasıl kaynaştırmak gerektiği sorusunun da cevabıydı.
Ama “Silahlı mücadele şimdi esas mücadele biçimi değildir” denilerek, 1971 hareketinin “silahlı birlikle” şekillindeki örgütleme anlayış bir yana bırakılmış, bunun yerine 1970 öncesinin dev-genç’in örgütlenme biçimine tekrar geri dönülmüştü. (13)
Her şeyden önce 1971’lerden sonra Türkiye’nin dört bir tarafında uyanan emekçilerin, işçilerin ve gençliğin gelişen mücadelesini, dev-gencin izlediği ideolojik,siyasi çizgiyle ve örgütsel yapısıyla,sosyalist devrim amacına doğru yönlendirilmesine imkan yoktu.
Marksist-Leninist partinin en temel özelliğini, işçi sınıfı içinde inşa edilen partinin taban organlarının ideolojik ve siyasi olarak merkeze bağlıyken ,kendi alanında örgütsel faaliyetini inisiyatifli bir tarzda sürdüre bilme yeteneğine sahip olası belirler. Ve komünist partisine üye alma yetkisi işçi ve emekçileri içinde faaliyet gösteren,kitleler ile direk bağı olan taban organ elinde olması zorunludur.Ama ne var ki, böyle bir örgüt anlayışıyla hareket etmeğe yanaşılmadı.
Komünist bir parti işçi sınıfı içinde taban örgütleri asgari düzeyde inşa edilmeden kurulmaz ve kurulmaması gerekir. Eğer taban örgütleri işçi sınıfı içinde inşa edilerek komünist partisi kurulursa ,inisiyatifli faaliyet gösteren taban örgütlerinin var olması bir sorun olmaktan çıkar;çünkü parti, inisiyatifli faaliyet gösteren taban örgütlerin merkezleşmesi olarak doğar.
Oysa Türkiye’de tamam tersine işçi ve emekçi sınıflar içinde taban örgütleri oluşturmadan ve de fabrikalarda ve emekçilerin çalışma alanlarında yer almayan ”yönetici organlar” oluşturulur, ve bunlara sözde taban organları kurma adına sempatizanları yönlendirme görevleri verilir ve de “partiye üye alama” yetkisi de bunların elinde bulunur. “Yönetici organların görevi”, sempatizanları devamlı denetlemek, onlara “ yol göstermek” ve onlardan “partiye üye kazanmak” olarak belirlenir. Böylece hantal,emir –kumanda zinciriyle hareket etmekte öteye gitmeyen inisiyatifsiz “parti organlarının “ oluşması sağlanır. Böyle bir örgütlenme aynı zamanda örgütü faşist devletin terörünün “yemi” olmasını kaçınılmaz kılar ve de kıldı.
Faşist devlet, bürokratik “illegal örgüt”ünü tepesini ele geçirerek örgütü işlemez hale getire bileceğinin farkındaydı.
Lenin,gericiliğin bu amacını bildiği için,”Bir yoldaşa mektup” isimli yapıtında, bunun önlemlerinin nasıl olduğunun izah etmişti. Ama Leninin görüşleri illegal örgütlenmenin esas olarak ele alınmadı.
(Devam edecek )


..................................................................................................................................................
(8) Bugün reformist yolda kendilerini gizlemeden rahatlık la yürüdükleri için “Che’yi herkes seviyor ama, devrimci yolunda hiç kimse gitmiyor” diye biliyorlar.Yani gençlere “Che’yi, Denizleri, Mahirleri sevin ama,devrimci yollarını takip etmeyin” diyerek öğüt veriyorlar. 1973 sonrasın da, da aynı bakış açısıyla olaylara yaklaşıyorlardı ama kendilerini gizleyerek.
(9) Özellikle THKO’nun devam olan TDKP bu devrimci dönüşümünü yaparak,Maocu-Sovyetçi kamplaşmasını dağıttı, 3 dünya ve tırmana faşizmi görüşlerini ret ve mahkum etti. Mao Zedung düşüncesinin anti-Marksist olduğunu açıkladı. Bu tavır onların kitlelerin nezlinde prestij kazanmasına,siyasi olarak kitleselleşerek, güçlenmelerine yol açtı.
(10)Vehbi Koç’un ve Sabancı’nın generaller ile birlikte darbeyi tezgahladıklarını artık herkes tarafından biliniyor.
(11)Komünist partinin Lenin’in görüşleri doğrultusunda “nasıl olmalıydı? “sorusunun cevabının detaylı izahına bu yazımda giremiyorum;çünkü yazının amacının dışına çıkmak zorunda kalıyorum.Bunun için başka bir yazımda ne demek istediğim detaylıca açıklayacağım
(12) sendikacının bir araya gelerek kurduğu TİP, bu konu da bir istisnayı oluşturmaz.Çünkü TİP, Türkiye de bürokrat sendika örgütlüğünün dışın da, sosyalizmi amaçlayan bir parti olarak işçiler için de ne inşa edildi, nede buna gerek görüldü.Bürokrat sendika örgütlülüğe dayana ve seçimle iktidara gelmeği amaçlayan reformist bir TİP kurulmuştu.

(13) Dev-genç, FKF’nin devamı olasına rağmen örgütsel olarak ondan tamamen ayrı bir örgütlülüğe sahipti.
FKF,TİP tarafında kurulmuştu ve onun gençlik içindeki yan örgütüydü.Sadece,siyasi ve ideolojik olarak değil örgütsel olarak ta TİP bağımlıydı. TİP yönetimi,FKF yönetimini seçimler ile oluşturuluyor görüntüsü altında tayin ediyordu.Doğu Perinçek bizzat M.A.Aybar, tarafından FKF genel başkanı olarak atanmıştı.Doğu Perinçek, TİP’in izlediği siyasi çizgiye ters düştüğü için yine TİP yönetiminin isteği doğrultusunda “oylamayla” görevinden alındı.
Dev-genç Üniversitelerde “sosyalist ve devrimci genç”liğin kitlesel örgüt olmasına rağmen her hangi partinin veya grubun yan örgütü değildi. Fakülteler düzeyinde örgütlenmişlerdi ve seçimle yöneticilerini seçiyorlardı.Fakülte delegelerinin katıldığı kurultayla da “Devrimci gençlik federasyon” unun yöneticileri ve başkanı seçilirdi.
Fakültelerde ve Üniversitelerde devrimci gençliğin kitlesel örgütü Dev.genç’in dışında, Üni ve yüksek okul öğrencilerinin tümünü kapsadığı iddia edilen ,fakülte ve üniversite yönetimlerinin tanıdığı,fakülte talebe cemiyetleri, bu cemiyetlerin oluşturduğu ve üniversiteleri temsil eden talebe birlikleri , talebe birliklerinin Türkiye çapındaki üst organı ise talebe federasyonu vardı.
Fakülteler cemiyetlerinin ve üniversitelerin talebe birliklerinin çoğunluğu özellikle 1968 olaylarından sonra dev-gence mensup öğrencilerin eline geçti. Böylece bu örgütler, Dev-genç’in “yan örgütleri” konumuna düştüler. Dev-genç, izlediği siyasi ve ideolojik çizgisi ile sadece öğrenci gençliğin siyasi,demokratik talepleriyle sınırlı bir faaliyet gösteren “öğrenci örgütü” değildi;tam tersine ülkedeki iktidara,kapitalist-emperyalist sisteme karşı en önemli devrimci muhalefet hareketiydi. Amatör bir ”ruhla” işçileri,emekçi ve topraksız köylülüğü düzene karşı başkaldırıya sokuyorlardı.Dev-genç parti değildi ama “sosyalist parti” gibi siyasi ve ideolojik mücadele yürütüyordu.
1970-71 döneminde gruplaşmaların ortaya çıkmasıyla Dev-genç fonksiyonunu yitirdi.Soysal- pratik, Dev-genç benzeri örgütlülüğün işçi ve emekçilerin mücadelesine önderlik edemeyeceğini göstermişti. Sosyalist partinin yan örgütü olması gereken “Devrimci-sosyalist gençlik “ örgütü TİP’den kopartılmıştı,ama TİP’in siyasi ve ideolojik reformist çizgisinin ret eden Marksist-Leninist bir partinin kurulması ise “sol” askeri darbe beklentisinden dolayı hiç bir zaman gündeme dahi gelmedi.Böylece Marksist-Leninist partinin yan örgütü olması gereken sosyalist gençliğin kitlesel örgütü,tam anlamıyla belirsizliğin içine itilmiş olundu.
1971 sonrası dev-genç hareketinin olumsuz deneyi yokmuşçasına,”şimdi silahlı mücadele esas haline gelmemiştir” görüşleriyle toparlanma adı altında dev-genç dönemine geri dönüşmüştü. Tabi dev-gençte ayrılan grupların çoğu kendi dev-genç’ini oluşturarak.




.
.

Hiç yorum yok: